Damno, to wieś w gminie Damnica, w powiecie słupskim.

Po raz pierwszy wzmiankowana w kronikach z 1325 roku. Danino w 1419 roku było częścią dóbr Zakonu Krzyżackiego. Według źródeł historycznych w 1696 roku wieś z rąk Gerda von Below przeszła na wiele lat we władanie rodu von Lettow. W roku 1784 we wsi znajdował się folwark, kuźnia, młyn wodny na rzece Łupawie. Rezydował także kaznodzieja - kazania kaszubskie głoszono jeszcze w końcu XVIII wieku. W końcu XIX wieku za sumę 40 tysięcy ówczesnych talarów wieś nabył niejaki Arnold, a przed samą wojną majątkiem zarządzał Dr E. von Livonius. Jednym z cenniejszych zabytkowych obiektów w Damnie jest XIX-wieczny kościół, dawniej ewangelicki, obecnie rzymsko - katolicki pod wezwaniem Św. Szymona Judy Tadeusza Ap. Obiekt zbudowany został w 1878 roku w stylu neogotyckim /taka data widnieje na chorągiewce dachowej/, z czerwonej cegły wątkiem krzyżykowym. Kościół zbudowany został na planie wydłużonego prostokąta z węższym zamkniętym trójbocznie prezbiterium, do którego przylega zakrystia. Obecny kościół został wzniesiony w miejsce dawnego wzmiankowanego już w 1590 roku - jego wizerunek znany jest z obrazu będącego własnością Otto Setlermeistera z Damna. Z dawnego wyposażenia kościoła zachowało się wiele cennych zabytków, między innymi XVIII - wieczny ołtarz ufundowany w 1708 r. przez Veronikę Marię von Below i jej drugiego męża Piotra Fryderyka von Zitzewitz oraz barokowa tablica pamiątkowa z 1705 roku Ewalda von Puttkamer i Veroniki Marii von Below. Z czasów budowy kościoła zachowały się XIX - wieczne boczne ołtarze, ambona, rzeźba św. Piotra i św. Pawła, prospekt organowy, emporą organowa, obraz Zmartwychwstanie Chrystusa i witraże z herbami Bochnów i Zitzewitzów z 1936 roku autorstwa I. Ditzingera ze Szczecina. Interesujący jest także witraż przedstawiający herby małżonków von Kleist i von Ahlebeck - patronów kościoła i fundatora witrażu.
(Źródło – Internet strona powiatu słupskiego i gm. Damnica)

W Damnie żył dawniej bezbożny młynarz, który każdej nocy grał w karty. Kiedyś zabrakło jednego człowieka do gry. Wówczas jeden z nich powiedział:

„Mógłby teraz przyjść każdy, nawet diabeł”. Zaraz też zjawił się obcy i zaofiarował się do gry. Na początku pozwolił im trochę wygrywać, lecz potem odegrał swoje pieniądze. Jednemu z graczy upadła karta pod stół i gdy on się po nią pochylił, spostrzegł, że obcy ma końskie kopyta. Teraz zaczął śpiewać: „Wy duchy piekielne, wynoście się…”. Zaraz też diabeł przewrócił stół i krzesło, na którym siedział i uciekł przez okno.

Mieszkańcy Damna, szczególnie Ci starsi, znają legendę o zaklętym zamku, który miał istnieć dawno, tak dawno, że najstarsi ludzie nie pamiętają, kiedy i gdzie to było. Legenda głosi, że w tym zamku mieszkał książę możny i bogaty.

Zamek był otoczony wałami i fosą. Książę miał córkę, której życie upływało w dostatku, na zabawach i próżnowaniu. Pewnego dnia, gdy książę wyjechał na łowy, a jego córka zasiadła do obfitego posiłku, przed bramą zamku stanęła wynędzniała staruszka prosząc o kawałek chleba. Nie tylko go nie otrzymała, ale z rozkazu niedobrej księżniczki, straż zamkowa poszczuła ją psami. Uciekając przed nimi, zgubiła chodak drewniany, który wpadł do rzeki, co wielce rozbawiło patrzących z wału dworaków. Wtedy staruszka zatrzymała się; odwróciła w stronę zamku i podniósłszy ręce ku niebu, wypowiedziała słowa klątwy – tak straszne, że zatrzęsła się ziemia i zamek z księżniczką i jej dworzanami zapadł się w głąb ziemi. Raz na 100 lat można uwolnić zamek od klątwy i ten stanie na dawnym miejscu. Może to mieć miejsce tylko w noc świętojańską. Kto wtedy zobaczy chodak drewniany i wyłowi go, zobaczy na brzegu zgarbioną staruszkę. Jeśli zwróci jej wyłowiony chodak, to wskaże mu ona na dnie rzeki kratę od bramy zamczyska. Po jej podniesieniu otworzą się podwoje u stóp brzegowego urwiska, gdzie dziś grodzisko. Wyjdzie z nich zaklęta księżniczka i wskaże, co należy zrobić, by na nowo wskrzesić zamek.

Blisko strumienia stał kiedyś młyn. Gospodarz Hans przyjechał do tego młyna dać ziarno do obróbki na mąkę.

Potem jechał z powrotem. Robiło się już ciemno. Gospodarz chciał szybciej zajechać do domu, więc pospieszał konie. Gdy wjechał na korzeń spadł z wozu jeden worek mąki, a po chwili drugi worek z mąką. Zmęczony mężczyzna bardzo się z tego powodu rozgniewał i przeklął te worki słowami: „A żebyście zamieniły się w kamienie!” i pojechał dalej. Gdy następnego dnia postanowił odszukać swoje worki z mąką, okazało się, że rzeczywiście zamieniły się w kamienie, wysokie na pól metra i zabrała je na zawsze przyroda.